Η επικίνδυνη αποστολή

Ο Ρίκι ήταν το αγαπημένο μου σκυλάκι. Ζούσε στο χωριό μαζί με τη γιαγιά μου. Για το λόγο  ότι συντρόφευε την γιαγιά και την μοναξιά της με έκανε να το λατρέψω. Είχε καφέ και λευκό χρώμα με κάτι  γλυκά, μαύρα, στρογγυλά, μεγάλα μάτια και μια κατάμαυρη μουσούδα που τον έκαναν αξιοζήλευτο και γλυκούλη. Ήταν πολύ φιλικό και κέρδιζε το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε περαστικού. Δεν με παραξένευε καθόλου, γιατί τα χαρακτηριστικά του Ρίκι είχαν ένα μοναδικό και ομαλό συνδυασμό.

Ήταν όμως και άτακτος. Λάτρευε τη φύση και το παιχνίδι με τις πεταλούδες. Ήταν ανόητο αλλά συγχρόνως τέλειο το να βλέπεις το κατοικίδιό σου να κάνει κάτι τόσο χαζό. Επίσης, αγαπούσε την σκυ-λοτροφή του και το σπιτάκι του δίπλα από το κοτέτσι. Μισούσε την πολυκοσμία και τα πάρτι. Αφού μια φορά, όταν είχα κάνει πάρτι στο χωριό, ήρθε και διέλυσε τα πάντα και με τραυμάτισε.  Αυτό όμως, η αταξία του, δεν με εμπόδισε να τον λατρέψω.

Ο Ρίκι είχε πάντα μια επικίνδυνη συνήθεια που μας άγχωνε όλους.  Κάθε Κυριακή, πηγαίνοντας η γιαγιά στην εκκλησία, ο Ρίκι έφευγε από το σπίτι. Η πράξη αυτή έκανε την γιαγιά να ανησυχεί πάρα πολύ. Στο συγκεκριμένο σκυλί, άρεσε και η περιπέτεια. Δραπέτευε από το σπίτι και κατευθυνόταν προς την πλατεία. Περνούσε αθόρυβα από την σκηνή του θεάτρου σκιών, που μας επισκεπτόταν τα Σαββατοκύριακα, και κατευθυνόταν στην εκκλησία. Εκεί ανέβαινε  από την εξωτερική σκάλα, στο καμπαναριό. Αφού αγνάντευε αρκετή ώρα το χωριό, ύστερα με ένα άλμα, προσγειωνόταν στο παγκάκι της αυλής που ήταν σχετικά κοντά. Χουχούλιαζε και καθόταν πάνω σε αυτό για λίγα δεύτερα και ύστερα ξαναχοροπηδούσε σε μια καρότσα από το, συνήθως, παρκαρισμένο αγροτικό αμάξι του παπά που βρισκόταν κάτω από την εκκλησία, σε άλλη τόση απόσταση δηλαδή.

ΑΥΤΗ Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΟΥΝΤΑΝ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ!

Η γιαγιά μου ήξερε για τη συνήθεια του σκανταλιάρικου σκυλιού μας. Ήξερε, επειδή η κυρία Ματίνα, παρατηρούσε τον Ρίκι στον οποίο είχε μεγάλη αδυναμία και πάντοτε της τραβούσε το ενδιαφέρον. Η κυρία Ματίνα είχε το περίπτερο της πλατείας και έτσι μπορούσε να παρατηρεί καλά τον Ρίκι, το άτακτο κατοικίδιό μας.

Αυτή η συνήθεια γινόταν κάθε Κυριακή πρωί, ώσπου μια καλοκαιρινή μέρα συνέβη το μοιραίο. Ο Ρίκι πέρασε από το θέατρο και στάθηκε μπρος στην σκάλα. Την κοίταξε λίγα λεπτά, γιατί είχε κάτι το ξεχωριστό. Είχαν τοποθετήσει έναν τσίγκο ο οποίος μπαίνει τις ηλιόλουστες μέρες για να μην διασταλούν τα κάγκελα και οι βάσεις τους. Όμως αυτό δεν τον εμπόδισε και σε λίγα δευτερόλεπτα είχε ανέβει τρέχοντας χωρίς καμιά ιδιαίτερη δυσκολία. Χοροπήδησε για μια ακόμα φορά στο παγκάκι και άφοβα, χωρίς να κοιτάξει κάτω, πήγε να πηδήξει στην καρότσα από το παρκαρισμένο αγροτικό αμάξι η οποία όμως έλειπε μιας και ο παπάς θα λειτουργούσε στο μοναστήρι και όχι στο χωριό. Το σκυλάκι μου έπεσε στο κενό. Τους πόνους ακολούθησαν τα απαίσια βογκητά του Ρίκι ο οποίος βρισκόταν σαστισμένος και πεσμένος κάτω στο έδαφος.

Εκείνη την μέρα, η γιαγιά μου ενημερώθηκε άμεσα  από τον κτηνίατρο ο οποίος είχε τώρα τον Ρίκι. Αυτός είπε στην γιαγιά μου ότι ο Ρίκι είχε τρία σπασμένα πλευρά και το ζώο μεταφέρθηκε αμέσως σε μια κλινική της Αθήνας για χειρουργείο μιας και ο Ρίκι ήταν σε σοβαρή κατάσταση. Σε ένα μήνα ο Ρίκι ήταν περδίκι.

Την επόμενη Κυριακή, η κυρία Ματίνα είδε όπως πάντα τον Ρίκι να περπατά καμαρωτός-καμαρωτός, πηγαίνοντας προς την εκκλησία. Όπως καταλαβαίνετε, το περιστατικό με την υγεία του δεν τον επηρέασε, δεν του άλλαξε μυαλά. Αλλά από τότε δεν ξαναείδαμε τον Ρίκι στο νοσοκομείο!!!
                                                                ΔΑΦΝΗ ΠΑΝΟΥ