Το ψάθινο καπέλο

Είναι αρχές Ιουλίου και βρισκόμαστε με την οικογένειά μου στο εξοχικό μας σπίτι στη Βλάχα για τις καλοκαιρινές διακοπές μας. Ο  καιρός περνά ξέγνοιαστα με παιχνίδια και βόλτες στο δάσος, κόβοντας ξύλα για το τζάκι ή φροντίζοντας τον αυλόγυρό μας.

         Πάνε δύο μέρες όμως που ο πατέρας μου έχασε το ψάθινο καπέλο του. Όχι πως ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά έτσι μεγάλο και φαρδύ καθώς ήταν,  τον προστάτευε από τον ήλιο όταν δούλευε στον κήπο. Βάζαμε τα γέλια με τον αδερφό μου όποτε τον βλέπαμε μ’ αυτό το κωμικό καπέλο, που του χωνόταν μέχρι τ’ αυτιά. Μα ο πατέρας μου σημασία δεν έδινε. Περίεργο όμως … Πού να τό ‘χασε; Ψάξαμε απ’ εδώ, ψάξαμε απ' εκεί, πουθενά!

        Το παράξενο όμως είναι, που μαζί με το καπέλο χάθηκε και η Ζιζή! Ξέρετε ποια είναι η Ζιζή; Η παιχνιδιάρα, καφετιά γατούλα που μας ακολουθεί παντού και που δεν έχει φύγει ως τώρα ούτε βήμα από κοντά μας. Όλο τριβόταν στα πόδια μας και ζητούσε χάδια. Και εμείς τη λατρεύαμε. Με τα πρασινωπά ματάκια της, τη χαριτωμένη μυτούλα και τη ροζ γλωσσίτσα της, ήταν πανέμορφη. Αλήθεια, πού να πήγε; Πώς χάθηκε; Ο πατέρας μου, που είχε ξεχάσει πια το χαμένο  καπέλο του, έψαχνε τώρα να βρει την αγαπημένη μας γατούλα, γιατί ήξερε τι λύπη θα μας έδινε, αν είχε στ’ αλήθεια χαθεί.

   Ήταν απόγευμα και σκέφτηκε να περιποιηθεί λίγο τον κήπο του. Προθυμοποιηθήκαμε με τον αδερφό μου να τον βοηθήσουμε.

          -Πάω να φέρω τον κασμά, είπα και έτρεξα στην αποθηκούλα στο πίσω μέρος του σπιτιού. Μα καθώς έσπρωξα τη μισάνοιχτη πόρτα, με υποδέχτηκαν κάτι ψιλές – ψιλές φωνίτσες…

         -Έλα, Θεέ μου! Μήπως ονειρεύομαι;

Έστησα αυτί να ακούσω από πού ερχόταν οι φωνίτσες... και τι να δω! Στο βάθος της αποθήκης, πίσω από κάτι ξύλα, βρισκόταν κάτω το ψάθινο καπέλο του πατέρα … και μέσα σ' αυτό …. μια χαρούμενη οικογένεια: Η Ζιζή με τα τρία χαριτωμένα  νεογέννητα γατάκια της! Ψάχνοντας η καημενούλα να βρει μέρος να τα γεννήσει, βρήκε το καπέλο και το πήρε για κρεβάτι. Ήταν ό,τι έπρεπε για να βολέψει τα μωρά της.

         Όλοι χαρήκαμε που βρέθηκε η Ζιζή. Όσο για το ψάθινο καπέλο… χαλάλι  της,  αφού ήταν τυχερό να γίνει ένα θαυμάσιο κρεβατάκι.

         -Καλά έκανες,  μπαμπά, και το πήρες μεγάλο,  είπα στον πατέρα μου και όλοι έσκασαν στα γέλια, ενώ η Ζιζή έπινε κιόλας ευτυχισμένη το γαλατάκι της.   

   

                                 ΤΣΙΛΙΩΝΗ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ