ΤΟ “ΔΩΜΑΤΙΟ” ΤΟΥ VAN GOGH

 

Το “δωμάτιο” δημιουργήθηκε το 1888 και είναι η κρεβατοκάμαρα του  Van Gogh στο Αρλ της Προβηγκίας στη νότια Γαλλία.

Το δωμάτιο είναι μικρό και φτωχικό. Τα έπιπλα λιγοστά. Ένα κρεβάτι με κλινοσκεπάσματα  σε δύο έντονα χρώματα, κίτρινο και κόκκινο στη μια πλευρά του δωματίου. Απέναντι ένα μικρό, λιτό τραπέζι με τα απαραίτητα φτωχικά αντικείμενα για την καθημερινότητά του. Δεξιά και αριστερά του δύο ψάθινες απλές καρέκλες σε κίτρινο χρώμα. Στους τοίχους υπάρχουν κάδρα, ανάμεσα στα οποία και μια αυτοπροσωπογραφία.

Ο ζωγράφος χρησιμοποιεί πολύ δυνατά και αντιθετικά χρώματα το ένα δίπλα στο άλλο. Δεν έβαλε πουθενά σκιές για ν’ απεικονίζει ένα αίσθημα ειρηνικό και ήρεμο. Το κίτρινο είναι το κυρίαρχο χρώμα. Μέσα σ’ αυτούς τους τόσο διαφορετικούς τόνους χρωμάτων υπάρχει μόνο μια λευκή νότα, ο καθρέπτης με τη μαύρη κορνίζα. Ο πίνακας σου δίνει μια αίσθηση ανάπαυσης και ηρεμίας, στοιχεία μιας ήσυχης οικογενειακής ζωής που τόσο έλειπε από το ζωγράφο. Μετά τον εγκλεισμό του σε ψυχιατρική κλινική το ζωγράφισε άλλες δύο φορές, γιατί συμβόλιζε γι αυτόν μια ολοκληρωμένη ζωή, οριστικά όμως χαμένη.

                                             ΤΣΙΛΙΩΝΗ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ

To"δωμάτιο" του Van Gogh

Είναι ό,τι πιο απλό έχω δει στην ζωή μου! Ο καλλιτέχνης ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα. Βλέποντας το δωμάτιό του παρατηρούμε ότι έχει τα απολύτως απαραίτητα έπιπλα και τίποτε άλλο. Ένα κρεβάτι ζωγραφισμένο με δροσερά χρώματα και ένα τραπεζάκι με τις δυο του ξύλινες, ψάθινες καρέκλες. Αυτά είναι όλα τα έπιπλα του χώρου πέρα από πετσέτες και έξι λιτούς πίνακες. Ένα απλό παράθυρο χωρίς κουρτίνες ή παντζούρια και χωρίς θέα έρχεται να κορυφώσει την περιέργεια μου για την κατάστασή του ζωγράφου μας. Δηλαδή τι άραγε να μας δείχνει αυτό; Ότι ο καλλιτέχνης μας ήταν φτωχός και απλός ή μινιμαλιστής; Ίσως τα τόσο απλά και απαραίτητα έπιπλα κρύβουν κάτι πολύ περίπλοκο. Ποιος ξέρει;……

Αυτός ο πίνακας, αν και δημιουργήθηκε πολλά χρόνια πριν, μας θυμίζει τον σημερινό τρόπο ζωγραφικής από έναν δημιουργό που είναι άμαθος, ερασιτέχνης. Υπάρχει μια διαφορά ωστόσο. Ο θρυλικός αυτός καλλιτέχνης μας προκαλεί ένα βαθύ συναίσθημα νοσταλγίας σε περίπτωση που ζει σε μια τόσο άθλια κατάσταση. Επίσης, από τον τρόπο σχεδίασης του δωματίου του αντιλαμβανόμαστε ότι  αυτός ο ζωγράφος και καλλιτέχνης έχει σταθερό χέρι ή και ότι δεν του αρέσουν οι λεπτομέρειες μιας και οι διαχωριστικές γραμμές του πατώματος αμυδρά φαίνονται στην αρχή. Ίσως θα ήθελε να αφήσει να υπάρχει ένα περίεργο συναίσθημα μέσα από αυτόν τον πάναπλο πίνακα. Όμως μέσα από αυτόν τον πίνακα μπορούμε να καταλάβουμε τις συνθήκες ζωής του Van Gog…!

                                                                                    ΔΑΦΝΗ ΠΑΝΟΥ

Ο αγαπημένος μου σκύλος

 Κάποτε είχα έναν σκύλο τον Σπάρκι. Ο Σπάρκι ήταν ένα μικρό και ζωηρό husky, το οποίο λάτρεψα και μεγάλωσα από μικρό.

Ένα απόγευμα καθώς καθάριζα ένα μπαούλο στο δωμάτιό μου, βρήκα ένα κουτί που μου έφερε πολλές αναμνήσεις. Περιείχε το αναπηρικό καροτσάκι του Σπάρκι, που πλέον δεν βρισκόταν στη ζωή. Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά…

Είχαν περάσει τρία χρόνια από τότε που έγινε το ατύχημα του Σπάρκι. Κοιτώντας το καροτσάκι, θυμήθηκα το λυπημένο βλέμμα καθώς προσπαθούσε να το συνηθίσει. Είχα πολύ άγχος και αγωνιούσα αν θα επιβίωνε. Ο γιατρός μου είχε πει ότι ίσως να τα κατάφερνε, αλλά σίγουρα θα έμενε ανάπηρος στα πίσω πόδια και πως θα έπρεπε να τον βάλουμε σε ειδικό αναπηρικό καροτσάκι. Ανακουφίστηκα από τη μια, αλλά λυπήθηκα από την άλλη. Όμως ο Σπάρκι τα κατάφερε και έζησε άλλα δύο χρόνια!

Μέσα στο κουτί υπήρχε μια φωτογραφία του στην οποία είχε όλα του τα πόδια. Αυτό με γύρισε ακόμη πιο παλιά, όταν συνέβη το ατύχημα. Ήμασταν μαζί στην αυλή. Κάποια στιγμή που δεν του έδωσα σημασία, αυτός βγήκε έξω στον δρόμο. Περνώντας απέναντι, ένα ποδήλατο πετάχτηκε από το πουθενά και τον χτύπησε στα πίσω πόδια. Κατάλαβα ότι κάτι έγινε από τις φωνές του οδηγού και τα γρυλίσματα πόνου του Σπάρκι. Σήκωσα το κεφάλι μου, αλλά δεν ήταν πουθενά. Βγήκα έξω με πολλή αγωνία και τον είδα πεσμένο στο δρόμο με αίματα στα πόδια. Έτρεξα, τον πήρα στα χέρια μου και τον πήγα αμέσως στον κτηνίατρο…

Τελείωσα το καθάρισμα, τακτοποίησα τα πράγματα στο μπαούλο- μαζί και το καροτσάκι- και το έκλεισα προσεκτικά. Το φύλαξα για να μου θυμίζει ένα πλάσμα που θα έχω για πάντα στην καρδιά μου.

ΣΤΑΣΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ