Ο αγαπημένος μου σκύλος

 Κάποτε είχα έναν σκύλο τον Σπάρκι. Ο Σπάρκι ήταν ένα μικρό και ζωηρό husky, το οποίο λάτρεψα και μεγάλωσα από μικρό.

Ένα απόγευμα καθώς καθάριζα ένα μπαούλο στο δωμάτιό μου, βρήκα ένα κουτί που μου έφερε πολλές αναμνήσεις. Περιείχε το αναπηρικό καροτσάκι του Σπάρκι, που πλέον δεν βρισκόταν στη ζωή. Ένιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά…

Είχαν περάσει τρία χρόνια από τότε που έγινε το ατύχημα του Σπάρκι. Κοιτώντας το καροτσάκι, θυμήθηκα το λυπημένο βλέμμα καθώς προσπαθούσε να το συνηθίσει. Είχα πολύ άγχος και αγωνιούσα αν θα επιβίωνε. Ο γιατρός μου είχε πει ότι ίσως να τα κατάφερνε, αλλά σίγουρα θα έμενε ανάπηρος στα πίσω πόδια και πως θα έπρεπε να τον βάλουμε σε ειδικό αναπηρικό καροτσάκι. Ανακουφίστηκα από τη μια, αλλά λυπήθηκα από την άλλη. Όμως ο Σπάρκι τα κατάφερε και έζησε άλλα δύο χρόνια!

Μέσα στο κουτί υπήρχε μια φωτογραφία του στην οποία είχε όλα του τα πόδια. Αυτό με γύρισε ακόμη πιο παλιά, όταν συνέβη το ατύχημα. Ήμασταν μαζί στην αυλή. Κάποια στιγμή που δεν του έδωσα σημασία, αυτός βγήκε έξω στον δρόμο. Περνώντας απέναντι, ένα ποδήλατο πετάχτηκε από το πουθενά και τον χτύπησε στα πίσω πόδια. Κατάλαβα ότι κάτι έγινε από τις φωνές του οδηγού και τα γρυλίσματα πόνου του Σπάρκι. Σήκωσα το κεφάλι μου, αλλά δεν ήταν πουθενά. Βγήκα έξω με πολλή αγωνία και τον είδα πεσμένο στο δρόμο με αίματα στα πόδια. Έτρεξα, τον πήρα στα χέρια μου και τον πήγα αμέσως στον κτηνίατρο…

Τελείωσα το καθάρισμα, τακτοποίησα τα πράγματα στο μπαούλο- μαζί και το καροτσάκι- και το έκλεισα προσεκτικά. Το φύλαξα για να μου θυμίζει ένα πλάσμα που θα έχω για πάντα στην καρδιά μου.

ΣΤΑΣΙΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ