Κοιτάζω το μπαούλο με τις παλιές
φωτογραφίες, λίγες ώρες πριν τη μετακόμισή μας. Το ανοίγω και παίρνω μια
φωτογραφία μεγάλης συναισθηματικής αξίας για εμένα. Ένα δάκρυ νιώθω να τρέχει
στο μάγουλό μου. Κοιτούσα τον εαυτό μου μαζί με τον πιστό μου φίλο, τον Άλεξ.
Το μυαλό μου ξαφνικά γυρνάει
πίσω στο παρελθόν. Τη μέρα που έγινε
μέλος της οικογένειάς μας ένα πανέμορφο σκυλάκι ράτσας Κόλλεϊ. Άλεξ ήταν το
όνομά του. Ήταν πολύ παχνιδιάρης αλλά και δραστήριος, αφού έψαχνε ευκαιρία να
τρέξει και να κινηθεί συνεχώς. Το ανάστημά του ήταν γύρω στα 60 εκατοστά. Είχε
μακρύ τρίχωμα χρώματος καφετί και άσπρου, ολόιδιος με την γνωστή σε όλους μας
Λάσσυ.
Περάσαμε μαζί 5 χρόνια ξεγνοιασιάς.
Από όταν ήμουν τριών χρονών με συντρόφευε, μου έφτιαχνε τη διάθεση και ένιωθα ότι
έχω έναν πραγματικό φίλο στο πλάι μου. Μαζί παίζαμε όλη την ώρα, τον έβγαζα
βόλτες, τον περιποιούμουνα, τον έπλενα και όλα αύτα μου τα ξεπλήρωνε μονάχα με
την παρουσία του και τα χάδια του.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που τον
διέκρινε ήταν το πείσμα του, αλλά και το πόσο σκανταλιάρης ήταν. Για παράδειγμα
όταν ένα καλοκαίρι πήγαμε διακοπές και αναγκαστήκαμε να τον αφήσουμε στους
παππούδες μου, είχε κάνει το σπίτι άνω κάτω. Το χόμπι του μάλιστα ήταν να
σκίζει όποια παπούτσια έβρισκε μπροστά του. Δυστυχώς το χόμπι του, δεν άρεσε
και τόσο στους παππούδες μου, αφού γινόταν έξω φρενών μόλις έβλεπαν το σπίτι
τους βομβαρδισμένο. Όταν γυρίσαμε από τις διακοπές και πήγαμε από το σπίτι των
παππούδων μου για να τον πάρουμε έκανε τον αδιάφορο και πως δεν μας έβλεπε,
γιατί δεν τον είχαμε πάρει μαζί μας στις διακοπές. Έτσι, κάναμε και εμείς πως
ήταν αόρατος και μόλις ξεκινήσαμε να φύγουμε για να δούμε τι θα κάνει, αυτός
όρμησε στην αγκαλιά μας και άρχισε να μας γλείφει από την χαρά του.
Δυστυχώς όμως αρρώστησε μια μέρα
πολύ βαριά. Έγινε άκεφος και συνεχώς κοιμόταν. Είχε χάσει τη ζωντάνια και τη
σπιρτάδα του. Τον πήγαμε αμέσως στον κτηνίατρο και μέτα από την εξέταση, μας
είπε ότι δε θα τον έχουμε μαζί μας, για πολύ καιρό ακόμα. Στο σπίτι τις
επόμενες μέρες ήταν εξαντλημένος, δεν μπορούσε να κουνηθεί και δεν έτρωγε
τίποτα. Προσπαθούσαμε να δείχνουμε ήρεμοι μπροστά του, παρόλο που μέσα μας, ήμασταν καταστεναχωρημένοι. Αυτό συνεχίστηκε για περίπου δύο εβδομάδες ακόμα. Μην
αντέχοντας να τον βλέπουμε άλλο έτσι να εξοντώνεται αργά και βασανιστικά τον
πήγαμε στον κτηνίατρο και του ζητήσαμε να του κάνει ευθανασία. Τον
αποχαιρετήσαμε για τελευταία φορά κλαίγοντας κι αγκαλιάζοντας τον σφιχτά ώσπου
αφήσαμε τον κτηνίατρο να κάνει αυτό που έπρεπε.
Θα μείνει για πάντα μέσα στην
καρδιά μας και στο μυαλό μας και θα μας συντροφεύει μέσα από τις αναμνήσεις που
μας χάρισε για μια ζωή.
ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου