Έχω ένα καναρίνι που
το ονομάζω Μπιμπούκο. Είναι μόλις δύο χρονών και είναι γλυκό, αξιαγάπητο, παιγνιδιάρικο
και λίγο γκρινιάρικο. Κελαηδά τόσο γλυκά που με ηρεμεί. Ξέρει να παίρνει από
μόνο του προφυλάξεις. Όταν πάει κάποιος να πειράξει το σπίτι του, ανοίγει την πόρτα,
βγαίνει έξω και τον τσιμπά. Δεν έχει ιδιοτροπίες στο φαγητό, τρώει σποράκια και ό,τι άλλο του δώσουμε. Τις ώρες που τελειώνω
τα μαθήματα μου και δεν έχω τι να κάνω, πηγαίνω
στο κλουβί του και παίζουμε. Το πιάνω στα χέρια μου και το μαθαίνω κάθε φορά καινούρια
πράγματα, δηλαδή το εκπαιδεύω.Το αγαπώ πολύ σαν να είναι αδελφός μου.
Παρ' όλη την αγάπη που του έχουμε όλοι στο σπίτι, δεν έλειψαν τα λάθη. Μια μέρα ήταν χειμώνας
και έκανε πάρα πολύ κρύο, το είχαμε ξεχάσει, έξω στο μπαλκόνι. Ευτυχώς όμως το βρήκαμε ζωντανό. Ήταν λίγο μετά που το αγοράσαμε και δεν είχαμε συνηθίσει ακόμη την παρουσία του. Μια άλλη φορά πάλι, λείψαμε δύο μέρες νομίζοντας ότι έχει νερό. Είχε όμως ελάχιστο. Από τότε προσέχουμε πλέον πολύ.
Πια δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το Μπιμπούκο. Πιστεύω πως είναι
ωραίο να έχεις ένα κατοικίδιο, διότι σε φέρνει πιο κοντά με το ζωικό κόσμο και η φροντίδα του σε κάνει καλύτερο άνθρωπο!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΣΧΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου