Καθόμουν στην βεράντα μου και καθώς κοιτούσα τον κόσμο με τα κατοικίδια του να περνάει απ’ έξω σκέψεις και αναμνή-
σεις περνούσαν από το μυαλό μου... Ήμουν
περίπου έξι χρονών, όταν απέκτησα ένα μικρό σκυλάκι! Μου το είχαν φέρει δώρο οι
γονείς μου για τα γενέθλια μου. Ήταν ένα
μι-
κρό πλασματάκι με μεγάλα μαύρα μάτια, με ένα ασπρόμαυ-
ρο τρίχωμα κι ένα μπλε
κολάρο στο λαιμό του! Το ονόμασα Ότο! Σαν χθες
ήταν που είχε μπει μέσα στο κοτέτσι και κυ-
νηγούσε να φάει τις κότες κι η γιαγιά
μου το κυνηγούσε με την μαγκούρα της ή τότε που
είχε ανέβει στα κεραμίδια κι ο
πατέρας μου προσπαθούσε άδικα να τον κατεβάσει. Όλα
κυλούσαν υπέροχα μέχρι εκείνη την τραγική μέρα...
Ήταν
περίπου 12 τα μεσάνυχτα, ψυχή δεν ακουγόταν έξω. Την σιωπή την σταμάτησε ένας κρότος!
Βγήκαμε όλοι έξω, το μόνο που είδαμε ήταν ένα φορτηγό να παίρνει τον Ότο μου. Άρχισα
να τρέχω για να προλάβω, μα μάταια! Η θλίψη μου δεν περιγραφόταν και τα παρακάλια να βρεθεί ο Ότο ήταν
ασταμάτητα…
Μεγάλωσα, αλλά ο Ότο είναι οι αναμνήσεις μου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν θα συνεχίσω να ψάχνω με την ελπίδα πως κάποια
μέρα θα τον βρω!
ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΟΝΤΙΚΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου