Το ψάθινο καπέλο

Είναι αρχές Ιουλίου και βρισκόμαστε με την οικογένειά μου στο εξοχικό μας σπίτι στη Βλάχα για τις καλοκαιρινές διακοπές μας. Ο  καιρός περνά ξέγνοιαστα με παιχνίδια και βόλτες στο δάσος, κόβοντας ξύλα για το τζάκι ή φροντίζοντας τον αυλόγυρό μας.

         Πάνε δύο μέρες όμως που ο πατέρας μου έχασε το ψάθινο καπέλο του. Όχι πως ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά έτσι μεγάλο και φαρδύ καθώς ήταν,  τον προστάτευε από τον ήλιο όταν δούλευε στον κήπο. Βάζαμε τα γέλια με τον αδερφό μου όποτε τον βλέπαμε μ’ αυτό το κωμικό καπέλο, που του χωνόταν μέχρι τ’ αυτιά. Μα ο πατέρας μου σημασία δεν έδινε. Περίεργο όμως … Πού να τό ‘χασε; Ψάξαμε απ’ εδώ, ψάξαμε απ' εκεί, πουθενά!

        Το παράξενο όμως είναι, που μαζί με το καπέλο χάθηκε και η Ζιζή! Ξέρετε ποια είναι η Ζιζή; Η παιχνιδιάρα, καφετιά γατούλα που μας ακολουθεί παντού και που δεν έχει φύγει ως τώρα ούτε βήμα από κοντά μας. Όλο τριβόταν στα πόδια μας και ζητούσε χάδια. Και εμείς τη λατρεύαμε. Με τα πρασινωπά ματάκια της, τη χαριτωμένη μυτούλα και τη ροζ γλωσσίτσα της, ήταν πανέμορφη. Αλήθεια, πού να πήγε; Πώς χάθηκε; Ο πατέρας μου, που είχε ξεχάσει πια το χαμένο  καπέλο του, έψαχνε τώρα να βρει την αγαπημένη μας γατούλα, γιατί ήξερε τι λύπη θα μας έδινε, αν είχε στ’ αλήθεια χαθεί.

   Ήταν απόγευμα και σκέφτηκε να περιποιηθεί λίγο τον κήπο του. Προθυμοποιηθήκαμε με τον αδερφό μου να τον βοηθήσουμε.

          -Πάω να φέρω τον κασμά, είπα και έτρεξα στην αποθηκούλα στο πίσω μέρος του σπιτιού. Μα καθώς έσπρωξα τη μισάνοιχτη πόρτα, με υποδέχτηκαν κάτι ψιλές – ψιλές φωνίτσες…

         -Έλα, Θεέ μου! Μήπως ονειρεύομαι;

Έστησα αυτί να ακούσω από πού ερχόταν οι φωνίτσες... και τι να δω! Στο βάθος της αποθήκης, πίσω από κάτι ξύλα, βρισκόταν κάτω το ψάθινο καπέλο του πατέρα … και μέσα σ' αυτό …. μια χαρούμενη οικογένεια: Η Ζιζή με τα τρία χαριτωμένα  νεογέννητα γατάκια της! Ψάχνοντας η καημενούλα να βρει μέρος να τα γεννήσει, βρήκε το καπέλο και το πήρε για κρεβάτι. Ήταν ό,τι έπρεπε για να βολέψει τα μωρά της.

         Όλοι χαρήκαμε που βρέθηκε η Ζιζή. Όσο για το ψάθινο καπέλο… χαλάλι  της,  αφού ήταν τυχερό να γίνει ένα θαυμάσιο κρεβατάκι.

         -Καλά έκανες,  μπαμπά, και το πήρες μεγάλο,  είπα στον πατέρα μου και όλοι έσκασαν στα γέλια, ενώ η Ζιζή έπινε κιόλας ευτυχισμένη το γαλατάκι της.   

   

                                 ΤΣΙΛΙΩΝΗ ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ

Το αγαπημένο μου κατοικιδιο

Νομίζω πως ήταν πριν από δύο χρόνια περίπου, και συγκεκριμένα τον Ιούλιο. Πριν λίγες μέρες είχαμε φτάσει στο χωριό μου για να περάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ήμουν πολύ χαρούμενος, γιατί θα ξανάβλεπα τους φίλους μου, αλλά και ανυπομονούσα γι' αυτά που θα κάναμε μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι. Δεν ήξερα όμως πως αυτό το καλοκαίρι θα ήταν το πιο ωραίο απ' όλα.

     Η τακτοποίησή μας εκεί ξεκίνησε με δουλειές και σχέδια και τελείωσε με μια έκπληξη! Το απόγευμα της πρώτης ημέρας το περάσαμε παίζοντας διάφορα παιχνίδια και το βράδυ κουρασμένοι πια από το παιχνίδι πέσαμε για ύπνο. Την επόμενη μέρα θα πήγαινα με τον μπαμπά μου στο βουνό για να δούμε το κοπάδι μας με τις αγελάδες, αλλά και για να κάνω και μια βόλτα. Ήξερα από τον μπαμπά μου ότι η σκυλίτσα μας η Λίζα θα γεννούσε σε λίγο καιρό και η ώρα αυτή είχε έρθει εκείνη την στιγμή. Φώναξα στον μπαμπά μου να έρθει αμέσως, αλλά μέχρι να έρθει είχε ήδη γεννήσει τέσσερα πολύ μικρά κουταβάκια, που το ένα ήταν πιο όμορφο από το άλλο. Εγώ όμως, ξεχώρισα το ένα από αυτά, ένα θηλυκό κουταβάκι που το ονόμασα Ίρμα. Ζήτησα από τον μπαμπά να το φροντίζω εγώ μέχρι να φύγω για το σχολείο και έτσι άρχισε αυτή η όμορφη περιπέτεια του καλοκαιριού.

     Μια σχέση γεννήθηκε με έγνοιες και αγωνίες.Το πήρα στο σπίτι μέσα σε ένα μικρό κουτάκι, μέχρι να του φτιάξω το δικό του καλαθάκι. Αγόρασα λοιπόν, ένα μικρό καλαθάκι για να το βάλω, ενώ πιο πριν του είχα βάλει δύο μικρά, απαλά μαξιλαράκια. Κάθε μέρα, μάλλον κάθε πρωί, το τάιζα, το έπλενα, περιμένοντας να μεγαλώσει, χάνοντας εντελώς τις μέρες που κυλούσαν τόσο γρήγορα. Μέρα με την μέρα μεγάλωνε και εγώ ήμουν τόσο χαρούμενος, αλλά και υπερήφανος για το κουταβάκι μου.Το έπαιρνα συνέχεια μαζί μου όταν έπαιζα με τους φίλους μου, που τελικά καταλήγαμε να παίζουμε μαζί του, όταν πηγαίναμε βόλτες, μόνο όταν κοιμόμουνα δεν ήταν μαζί μου. Ένιωθα πολύ υπεύθυνος και μεγάλος, αφού έπρεπε να το φροντίζω, να το προσέχω και να το αγαπάω. Μέχρι να φύγω είχε μεγαλώσει αρκετά ή έτσι νόμιζα εγώ, ώσπου μια μέρα βλέποντας κάποια άλλα σκυλάκια στην γειτονιά κατάφερε να πηδήξει έξω από το καλαθάκι χωρίς να το καταλάβει κανείς, για να πάει μαζί τους. Εγώ, όταν κοίταξα κάποια στιγμή το καλαθάκι του και είδα ότι έλειπε, τρόμαξα πάρα πολύ, γιατί νόμιζα ότι είχε χαθεί, όμως ο μπαμπάς μου με ηρέμησε καθώς μου είπε πώς θα το βρούμε και πως δεν θα είχε πάει μακριά. Πέρασαν αρκετές ώρες και ακόμη τίποτα. Όλοι το ψάχναμε παντού σε όλο το χωριό μα τίποτα. Πίστευα πως δεν θα το βρίσκαμε ποτέ, αφού δεν το είχαμε βρει μέχρι τότε. Ήρθε η επόμενη μέρα και πάλι αρχίσαμε να το ψάχνουμε, ώσπου καθώς κοίταζα μέσα στα χόρτα, ξαφνικά, άκουσα ένα μικρό γάβγισμα και αμέσως κατάλαβα πως ήταν το σκυλάκι μου, η Ίρμα. Κούνησα τα χόρτα και την είδα να κάθεται εκεί και να με κοιτάει στα μάτια σηκώνοντας τα μικρά της αυτάκια. Αμέσως την πήρα στην αγκαλιά μου και έτρεξα στο σπίτι χαρούμενος που την είχα βρει. Από τότε δεν την άφησα από τα μάτια μου, την πρόσεχα συνέχεια, γιατί κατάλαβα πως ήταν λίγο ζωηρούλα.

      Οι μέρες πέρασαν και ήρθε η μέρα που θα έπρεπε να επιστρέψω στα θρανία. Ήμουν πολύ στενοχωρημένος που έπρεπε να την αφήσω πίσω, γιατί δεν θα μπορούσα να την φροντίζω όπως πριν, γιατί θα έπρεπε να κοιτάξω και τα μαθηματά μου αλλά και, γιατί δεν μου άρεσε να την φυλακίσω στο σπίτι σε μια απέραντη πόλη και να χάσει την ηρεμία της φύσης. Ο μπαμπάς με διαβεβαίωσε πως θα μου την έφερνε να την βλέπω συχνά και έτσι την αποχαιρέτησα, γιατί ήξερα ότι θα την έβλεπα σύντομα και ήδη ανυπομονούσα γι' αυτό.

                                                ΣΕΛΙΩΝΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

Διαβάσαμε το κείμενο της Λιλής Ζωγράφου, "Στρίγκλα και καλλονή" και το κείμενο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, "Η Βαγγελλιώ-δεν-είσαι-εντάξει". Αφού τα συζητήσαμε και τα κατανοήσαμε, εντοπίσαμε τις θεματικές περιόδους. Στη συνέχεια τα παιδιά κλήθηκαν να καταθέσουν ένα δικό τους κείμενο στο οποίο θα μιλούν για ένα ζώο. Το θέμα ήταν ελεύθερο. Προσοχή έπρεπε να δώσουν στο περιεχόμενο και στις θεματικές περιόδους. Τα κείμενα γράφτηκαν, τα διαβάσαμε στην τάξη, έγιναν οι απαραίτητες επισημάνσεις (ομαδοσυνεργατικά) και τώρα θα τα αναρτήσουμε στο μπλογκ μας.